یافتن معنا در نیمه دوم عمر

یافتن معنا در نیمه دوم عمر نوشته ی جیمز هالیس است و به بررسی بزرگسالی می پردازد؛ این که چگونه افراد می‌توانند در نیمه دوم زندگی خود به نسخه ی واقعی خودشان تبدیل شوند. کتاب در مورد رشد شخصی است و بُعد مهمی از معنای زندگی را مورد بحث قرار می دهد. همچنین از اهمیت ایستادگی در برابر ترس، تأثیر زندگی رویایی والدین بر کودک، انواع مختلف افسردگی، چهره های متعدد اعتیاد، موفقیت، رمزگشایی از شغل و حرفه، بازیابی اقتدار شخصی، و اهمیت رویاها صحبت می کند. از نظر جیمز هالیس نیمه اول زندگی بر اثر اکتساب است و نیمه دوم زندگی ناشی از تسلیم شدن. بر طیق همین نظریه سوالاتی که عموما در نیمه دوم زندگی پیش می آیند را مطرح می کند، مانند «روح از من چه می خواهد؟» و «بودن من به چه معناست؟»

یافتن معنا در نیمه دوم عمر خوانندگان را تشویق می کند تا برای این دسته سوال ها، جوابی مختص خودشان بیابند و در عین حال که به حقوق و دیدگاه های دیگران احترام میگذارند درست زندگی کردن را یاد بگیرند. این کتاب برای کسانی که در نیمه دوم زندگی خود به دنبال راه هایی برای یافتن معنا و هدف در زندگی خود هستند به شدت توصیه می شود. هچنین یک نقطه شروع عالی برای کسانیست که به یادگیری روانشناسی یونگ علاقه دارند. از این اثر در برنامه ی کتاب باز به عنوان یکی از بهترین کتاب ها نام برده شد. بهترین کتابهای معرفی شده در برنامه کتاب باز  را اینجا ببینید.

درباره نویسنده

جیمز هالیس یک روانکاو، نویسنده و سخنران یونگی آمریکایی ساکن واشنگتن دی سی است. او یک مطب خصوصی به عنوان روانکاو یونگ دارد و یک تحلیلگر ارشد بازنشسته آموزشی برای انجمن بین منطقه ای تحلیلگران یونگ است. او نوزده کتاب بر اساس بینش شخصی و کارش در روانشناسی تحلیلی یونگ نوشته است. برخی از آثار برجسته وی عبارتند از: گذرگاه میانی، زیر سایه زحل و مهم‌ترین چیز. هالیس همچنین مدیر اجرایی مرکز آموزشی یونگ است

وبسایت رسمی جیمز هالیس

بخشی از کتاب

یک قرن پیش، کارل گوستاو یونگ، روانپزشک سوییسی، به جستجوی سخت ترین وظیفه انسان پرداخت؛ وظیفه پاسخگویی به فراخوان گام نهادن به ورای آنچه تصور می کنیم هستیم و تامل بر الگوهایی که ناخودآگاه و بدون اختیار ما بر روان مان حاکمند. چگونه می توانیم درکی از خودمان داشته باشیم بدون آن که بتوانیم خارج از خود بایستیم و به طور همزمان هم شاهد باشیم و هم ایفا کننده نقش؟ در ۱۹۱۳، یونگ از خود پرسید: « من کدام اسطوره را زندگی میکنم؟» او می دانست که اسطوره ای که زندگی می کرد هیچ تفاوتی با اسطوره اجدادش نداشته و همچنین می دانست که تحسینها و فریفتن های فرهنگ عامه نه تنها گیج کننده هستند بلکه تضعیف کننده اصالت روح نیز می باشند. بنابراین، او هبوطی شجاعانه به اعماق ناخودآگاه خویش را آغاز نمود در حالی که به پرسش از چهره هایی که در خیالش پدیدار می شدند می پرداخت؛ فرآیندی که او نام «تخیل فعال» بر آن نهاد . فرآیندی که در آن به جای آن که صرفا تصاویری از پیش روی روان او بگذرند، او به آنها حیات می داد و به گفتگو با آنها می پرداخت.